Dziś, jak co roku to jest 11 listopada obchodzimy symboliczną datę odzyskania Niepodległości. Ale jest to data zawieszenia broni przez państwa walczące. Z czasem tę datę uzna się za dzień zakończenia I wojny światowej. W tym dniu Józefowi Piłsudskiemu Rada Regencyjna, utworzona wcześniej przez Niemcy i Austro-Węgry (we wrześniu 1917 r.), przekazała władzę wojskową i naczelne dowództwo wojsk polskich (a ściślej oddziałów polskich podległych pod tą Radę). Trzy dni później, czyli 14 listopada Rada Regencyjna rozwiązuje się przekazując całą władzę Piłsudskiemu, którego odtąd nazywa się Naczelnikiem Państwa.
Władze naszego kraju już w latach 20. i 30. minionego wieku uznały 11 listopada za symboliczną datę odzyskania Niepodległości, więc i my uznajemy tę datę.
Warto zwrócić uwagę, iż zwycięskie państwa alianckie: Francja, Wielka Brytania, Włochy i USA uznały oficjalnie w okresie: sierpień-wrzesień 1917 r. – Komitet Narodowy Polski z Romanem Dmowskim na czele za jedyną legalną POLSKĄ reprezentację. Komitet ten został powołany w Lozannie a następnie miał siedzibę w Paryżu. Jednak dla porządku trzeba zaznaczyć, że na samym początku naszej niepodległości – 25 listopada 1914 r., powołano Komitet Narodowy Polski na czele którego stanął Zygmunt Wielopolski oraz Roman Dmowski – a wcześniej – podczas I wojny na terenie naszych ziem powstało kilka tak zwanych władz polskich . 18 stycznia 1919 r. w Paryżu rozpoczęła się konferencja pokojowa na której nasz kraj uznany został za czwarte państwo alianckie a więc państwo zwycięskie w I wojnie światowej a reprezentowali je między innymi Roman Dmowski jako Przewodniczący delegacji oraz (znany chyba każdemu Polakowi z czasów szkolnych) Ignacy Paderewski.
Po odzyskaniu Niepodległości nasz kraj nazwano II Rzeczpospolitą, której obszar i tym samym granice kształtowane były w latach 1918-1921 r. Następnie na skutek II wojny światowej w latach 1939 – 1945 r. , zostały zmienione i są takie, jak dziś widzimy.
Do Ojców Niepodległej zaliczamy:
Romana Dmowskiego, Ignacego Jana Paderewskiego, Józefa Piłsudskiego, Wojciecha Korfantego, Wincentego Witosa oraz Ignacego Daszyńskiego. Trzeba też zaznaczyć – czy komuś podoba się , czy nie, ważną rolę w podtrzymaniu naszej narodowej tożsamości i jedności pod zaborami a tym samym w odzyskaniu niepodległości udział ma nasz Kościół Katolicki.
16 stycznia 1919 r. to ostateczna data uznania przez państwa zwycięskie naszej Niepodległości!
Państwa alianckie uznały zarazem utworzoną z polskich ochotników – i to pochodzących nie tylko z terenów polskich, ale i z USA , Kanady – Armię Polską. Podlegała ona pod Komitet Narodowy w Paryżu a dowodził nią wybitny wojskowy, ale i zarazem sokolnik (członek Towarzystwa Gimnastycznego SOKÓŁ) oraz instruktor skautowy/harcerski, przyszły Przewodniczący ZHP – gen. Józef Haller.
Jednakże w tym dniu chcemy także zwrócić uwagę na naszą, harcerską/skautową historię, która nierozerwalnie związana jest z historią naszego kraju i pomijać jej NIE wolno. Drugą taką organizacją (jednak nie o niej będzie przede wszystkim mowa), która jest starsza od harcerstwa i dzięki której mogło ono rozwijać się w swych początkach było Towarzystwo Gimnastyczne SOKÓŁ – które miały wpływ na kształtowanie polskiego społeczeństwa już w XIX wieku.
W 1909 r, na jesieni pojawiają się w prasie, na terenach Polski pod zaborami informacje o nowo powstałym ruchu skautowym w Wielkiej Brytanii. Zasady i idee na których oparty jest ten nowy ruch, powodują iż niezależnie od siebie, w trzech zaborach od 1910 r powstają Polskie drużyny skautowe. W tych drużynach młodzi ludzie uczą się m.in. polskiej historii, kultywują Polską tradycję, ćwiczą się w sprawach wojskowych.
W lipcu 1913 r, odbywa się I Międzynarodowy Zlot Skautów w Birmingham w Wielkiej Brytanii. Reprezentacja naszego ruchu skautowego/harcerskiego jako jedna formacja składająca się z przedstawicieli ruchów skautowych, z trzech zaborów, występuje pod naszą POLSKĄ FLAGĄ i jest na to zgoda władz całego skautingu oraz władz brytyjskich. Sam Naczelny Skaut gen. Robert Baden Powell życzy naszym skautom wszystkiego dobrego i powodzenia w naszych narodowych sprawach sprawach a dzieje się to na 12- 13 miesięcy przed rozpoczęciem I wojny światowej, która wybucha w sierpniu 1914 r.
Następną ważną datą dla polskich harcerzy jest 1-2 listopad 1916, gdy skauci terenu Królestwa Polskiego zrzeszeni w organizacjach: Polska Organizacja Skautowa i Związek Skautek Polskich tworzą ZAWIĄZEK HARCERSTWA POLSKIEGO, gdzie odznaką oprócz międzynarodowej Lilijki, zostaje Krzyż Harcerski, opracowany przez księdza druha Lutosławskiego. Pamiętajmy wojna dalej trwa a część skautów służy w różnych formacjach wojskowych by walczyć o wolną Polskę.
Natomiast zjazd skautowych delegatów trzech zaborów odbywa się 01 listopada 1918 r. w Lublinie – i tutaj WSZYSTKIE organizacje skautowe działające na terenach trzech zaborów tworzą niezależny związek pod nazwą ZWIĄZEK HARCERSTWA POLSKIEGO. Dzieje się to zatem przed zakończeniem I wojny światowej, przed zawieszeniem broni.
Część skautów dalej wstępuję do Wojska Polskiego, do różnych formacji zbrojnych i włącza się w utrwalanie granic oraz ich obronę, m.in powstanie Wielkopolskie, powstania Śląskie, wojna polsko – bolszewicka.
Przy całym rozważaniu o drogach do Niepodległej należy zwrócić uwagę na tzw. deklarację Wilsona, albo inaczej czternaście punktów Wilsona, czyli propozycje pokojowe Prezydenta USA Thomasa Woodrowa Wilsona.
Porównajmy naszą drogę do wolności z drogą innych narodów: Narodu Czeskiego i Słowackiego– nie mają Oni takich dokonań w dążeniu do niepodległości jak my – Polacy – a państwo ich powstało najpierw jako CZECHOSŁOWACJA.
CZEŚĆ I CHWAŁA BOHATEROM
